Witajcie jestem Shadow Hunter, Nocna Łowcczyni. Moje życie to odwieczna walka z siłami zła. Tropię potwory, demony i inne paranormalne stworzenia by je unicestwić i obronić ludzkość przed ich niecnymi zamiarami.
Wychowywałam się w Zakonie Nigris Ordonis wśród Czarnych Braci, którzy wyszkolili mnie najlepiej jak umieli. Moim orężem jest Szpon - sztylet przypominający ptasi pazur i Atrox - miecz wykuty z Iskry Bożej w czeluściach ognia piekielnego.
Od mojej ziemskiej matki odziedziczyłam nieprzyzwoicie piękny wygląd, który nie jednokrotnie zmylił moich przeciwników. Delikatne rysy twarzy, długie nogi, zgrabna sylwetka, pełne usta, długie czarne włosy i duże brązowe oczy, są w stanie zawrócić w głowie niejednemu. A wszystko to uwydatnia dodatkowo strój Nocnych Łowców. Obcisłe skórzane spodnie, top z dużym dekoltem, skórzana kamizelka z kapturem, by zlać się ze sprzyjającą mi nocą i wszystko w czarnym kolorze. Od mojego ojca Anioła odziedziczyłam szybkość, zwinność i możliwość regeneracji własnego ciała.
Strzeżcie się więc potwory, bo nigdy nie wiecie czy jednen z nocnych cienie to nie Shadow Hunter.

Bastien. Czarodziej. A właściwie mag.

Nie interesuje mnie wasza wojna, wasze problemy, wasza miałka codzienność. Nie interesuje mnie, dopóki mam pod dostatkiem trunków z rodzinnej Francji i rumianych, francuskich dziewek, tak urodziwych jak i głupich.
Z tym jednak ostatnio jest coraz większy problem. Nie, żebym nie mógł sobie tych rzeczy zwyczajnie... wyczarować, ale o ileż to przyjemniej jest dostać je na tacy, podane w pachnącym papierze sery, pieczołowicie opakowane koniaki, wystraszone dziewczęta o nadgarstkach piekących od więzów. O ileż przyjemniej jest oczekiwać na to wszystko, nawet teraz, nawet po czterystu latach patrzenia, jak ludzkość z trudem i mozołem próbuje obmyć się ze swojego świńskiego smrodu.

Najbliżej mi chyba do wampirów, czuję jakiś rodzaj... więzi, kiedy myślę o ich martwych, lodowatych ciałach. Z drugiej jednak strony coraz mocniej uświadamiam sobie, jak brudnymi zwierzętami są, zdominowanymi przez prymitywne pragnienie krwi. Jestem ascetą, mam duszę pustelnika i jedyne, co jest w stanie wyprowadzić mnie z równowagi to nieokrzesane prosię, obojętnie jakiej rasy, próbujące zakłócić mój spokój. Mój spokój jest bowiem święty.

Potrafię nie jeść przez długie miesiące. Potrafię nie pić i nie oddychać. Moja jaźń wędruje daleko poza ciałem, do krainy dzieciństwa, daleko w przeszłość, do miejsc, które już nie istnieją. Moje ciało nosi wszelkie znamiona długiego snu i głodzenia, nosi znamiona dawnych bitew, gdy życie było mi jeszcze czymś więcej, niż egzystencją. Mimo to wyglądam młodo, chociaż to tylko złudzenie. Któż chciałby oglądać czterystuletniego starca? Która dziewka nie uciekłaby z krzykiem? Nawet ten wilkołak, przykuty łańcuchem do mojego leża spogląda na mnie łakomie, tak sile jest złudzienie, które na sobie noszę. Złudzenie butelkowo zielonych oczu, w rzeczywistości białych jak mleko. Złudzenie czarnych włosów, których od dawien nie posiadam. Złudzenie szczupłej muskulatury i kilku tatuaży, tak nisko na brzuchu, że czasem sam o nich zapominam.

Ponownie rozsmakowałem się w cieple młodych ciał, w aromatach potraw. I wszystko było by w porządku, gdyby nie pewna kapłanka, której ciemne fluidy wślizgują się nawet teraz do mojej twierdzy. Czego szuka tutaj, w moim palazzo obłożonym czarami? Pomocy? Unicestwienia? Może obawia się zwyczajnie i chce mnie wyeliminować?

Piesek przy leżu nie może dłużej czekać. Podekscytowanie widoczne na jego pysku jest aż nazbyt widoczne, czy to z zimna pałacowej podłogi, czy może też z podniecenia. Jeśli kapłanka spróbuje mi zagrozić, unicestwię ją. Tak, jak całe to przegniłe miasto, razem z jego łowcami.

Bowiem nikt nie jest w stanie mi zagrozić.